3:33

"پروانه روی گل می نشیند،

زیبایی بال هایش روی گلبرگ ها چند برابر می شود،

از دیدن آن همه زیبایی در خودش و در جهان اطرافش سر شوق می آید،

اما یک مرتبه حواسش می رود پی حرارت شمعی که نزدیک گل در حال سوختن است؛

گرمای شعله ی شمع را احساس می کند و شیفته ی آن می شود؛ 

آن قدر که تصمیم می گیرد برود سمت شعله.

پروانه می داند که شعله می سوزاندش.

می داند که باید برگردد و برود سراغ کار خودش،

اما انگار اختیار دست خودش نیست؛

انگار گرمای شعله جادویش کرده است.

می رود جلو.

می داند که باید عقب برود، اما می رود جلو.

می رود میان شعله… و می سوزد.

پروانه ها زیبا هستند، اما هوش کمی دارند.

آن ها مدتی کوتاه با بال های زیبا و رنگارنگشان میان ما می آیند تا جهان ما را زیبا تر کنند.

روی گل ها می نشینند، دور شمع ها می چرخند و بعد می روند.

فقط همین."

چاه تاریکی، حمید رضا شاه آبادی